İsis inancı, Mitraizm ve papalığın kuruluş biçimi hakkında daha pekçok şey belgelenebilir. Bu üçü, Katolik Kilisesi’nin gerçek kökenini göstermek için yeterli olmalıdır. Kuşkusuz Katolik Kilisesi inanç ve uygulamalarının putperest kökenini inkar eder. Katolik Kilisesi, putperest inançlarını, karmaşık ilahiyat katmanları ve Kutsal Kitap terminolojisinin yeniden tanımlanmasının altına saklar. 

Katolik Kilisesi, putperest kökenini ‘kilise geleneği’ maskesi altında mazur göstermektedir. İşte size iyi bir haber. Tanrı’nın yoluna göre yaşamak isteyen bir kişi için Kutsal Yazılar’ın tamamıyla yeterli olduğunu görmek maksadıyla Kutsal Yazıları okumak için çok fazla zaman ayırmanıza gerek yok. Sözlü geleneklerin eklenmesine gerek yoktur. Papaların kararlarına gerek yoktur. Katolik Kilisesi de sizin ve benim kadar bunun farkındadır. Kutsal Kitap’a uymayan öğretişlerini haklı hale getirmek için ne yaptı? İnançlarının ve uygulamalarının pekçoğunun Kutsal Yazılar’a tamamıyla yabancı olduğunu gören Katolik Kilisesi, Kutsal Yazılar’ın tek yetkili olduğunu ve yeterliliğini inkar etmeye zorlandı. Durumunu kolaylaştırmak için öğrettiği her şeyi eşit bir şekilde yetkili yapar.

Bazı Ödünler Trajik Sonuçlar Doğurabilir

Gördüğümüz gibi Katolik Kilisesi’nin kökeni, Hıristiyanlık ve çevresinde bulunan putperest dinlerin trajik bir uzlaşmasına dayanmaktadır. Farklılıkları belirsizleştirerek ve putperest inançlarla aralarındaki farkları silerek, yeni biçimlenen Katolik Kilise kendisini Roma İmparatorluğu’ndaki insanlar için cazip hale getirmekte başarılı oldu. Sonuç? ‘Roma dünyasında’ Katolik Kilisesi en üstün din haline geldi. Yüzyıllar boyunca bu pozisyona sahip oldu. Baskın olduğu bu pozisyonu kazanmak için Katolik Kilisesi’nin neden ödün vermesi gerekti? İsa Mesih’in gerçek öğretişlerini. İncil’in gerçek öğretişlerini.

“Çünkü öyle bir zaman gelecek ki, sağlam öğretiye katlanamayacaklar. Kulaklarını okşayan sözler duymak için çevrelerine kendi arzularına uygun öğretmenler toplayacaklar. Kulaklarını gerçeğe tıkayıp masallara sapacaklar.” (2.Timoteos 4:3-4, İncil)

Şu andaki Katolik Kilisesi’nin çekirdek inançlarını İncil’den almadığından emin olabilirsiniz. Katolik Kilisesi,Yeni Antlaşma Kilisesi, zaman dağı içindeki karanlık tüneli delmeye başladıktan birkaç yüzyıl sonra oluşmaya başladı. Katolik Kilisesi biçimlenirken, din sistemine İncil’den kattığı her şeyi yeniden tanımlaması gerekti. Neden? Bunları Katolik inançlarıyla uyumlu hale getirmesi gerekiyordu. Gerçek Hıristiyan Kilise hiçbir zaman Katolik öğretişleri benimsememiştir. Ne birinci yüzyıldaki asıl kilise, ne de bugün gerçekten Hıristiyan olan herhangi bir kilise. 

Kilisenizi tarihte ne kadar eskiye dayandırabildiğiniz önemli mi? Bu yazının başında Katolik Kilisesi’nin tarihini ‘ilk kiliseye’ dayandıramadığını gördük. Sıraladığım on iki temel doktrini İncil’in öğretişlerine karşı nasıl dayandırabilir ki? 

Mesele tarihler değil, gerçektir. Büyümesi, doktrini ve uygulamalarıyla ilk kilise bizler için İncil’de kaydedilmiştir. İncil’de bunun hakkında okuduğunuzda gerçek Hıristiyanlık hakkında okuyorsunuz demektir. İncil’de aynı zamanda İsa ve elçilerinin sahte öğretmenlerin çıkacağını önceden bildirdiklerini de okuyorsunuz. İncil’deki bu ayetlerden, Hıristiyanlığın bildirisi yayılmaya başlar başlamaz sahte öğretmenlere karşı savaşmaya başladıkları da açıktır.

Asıl Mesele Ne?

Katolik Kilisesi kökenini ‘ilk kiliseye’ dayandırdığını iddia ederken büyük bir hata yapmaktadır. Dayandıramaz ama dayandırıp dayandıramayacağı da asıl mesele değildir. Tanrı için önemli olan gerçektir. Kutsal Yazılar’da hiçbir yerde kilisenin kökenini ‘ilk kiliseye’ dayandırabilmenin gerçek kilise olmasının testi olduğunu okumuyoruz. Gördüğümüz tekrar tekrar sahte öğretmenlerin öğrettikleriyle, Kutsal Yazılar’da kaydedildiği biçimiyle ilk kilisenin öğrettikleri arasındaki karşılaştırmadır.  Bir kilisenin ‘gerçek kilise’ olup olmadığı, öğretiş ve uygulamalarını İncil ile karşılaştırarak belli olur. 

Bir kilisenin doğru doktrin öğretip öğretmediğini nasıl belirleriz? Sahip olduğumuz yanılmaz tek ölçü Kutsal Kitap’tır. “Tanrı'nın öğretisine ve bildirisine dönmek gerek! Böyle düşünmezlerse, onlar için hiç şafak sökmeyecek.” (Yeşaya 8:20, Eski Antlaşma)

Kutsal Kitap’ta, insanların kendi yetkileriyle ekleme yapmaya çalıştıkları her şeyin  yargılanıp reddedilmesi gerektiğini öğreniyoruz. Tamamıyla sözüne dayanmamız ve ilahi gerçekle ilgili bilgimizi bununla sınırlamamız Tanrı’nın isteğidir. Eğer Tanrı’ya itaat etmeyi arzuluyorsak, Kutsal Yazılar’a göre öğretmeyen tüm öğretmenleri reddetmemiz gerekir.  

İncil’in bir bölümünün sonunda İsa’ya gerçekten iman eden kişilerin ruhsal çatışmalarla karşılaşacağı söylenir. 

“Son olarak Rab'de, O'nun üstün gücüyle güçlenin. İblis'in hilelerine karşı durabilmek için Tanrı'nın sağladığı bütün silahları kuşanın. Çünkü savaşımız insanlara karşı değil, yönetimlere, hükümranlıklara, bu karanlık dünyanın güçlerine, kötülüğün göksel yerlerdeki ruhsal ordularına karşıdır. Bu nedenle, kötü günde dayanabilmek, gerekli her şeyi yaptıktan sonra yerinizde durabilmek için Tanrı'nın bütün silahlarını kuşanın.”  (Efesliler 6:10-13, İncil)

Halka Karşı Değil!

Bu son bölümde öğrendiğimiz şey ruhsal çatışma için nasıl hazırlanacağımızdır. Tanrı eski askerlerin savaşta kullandığı silahları anlatıyor ve tek tek, zaferli bir şekilde yaşamamız için bizler için sağladıklarına nasıl benzediklerini anlatıyor. Bu ayetler fiziksel savaştan söz etmiyor. İnsanlara zarar vermekle de ilgili değildir. Çünkü “...savaşımız insanlara karşı değil.”